De twee uitersten van een zwangerschap

Iedereen kent het wel, dat vrouwen die zwanger zijn zo´n prachtige gloed over zich heen hebben. Ik had er in ieder geval al vaak van gehoord voordat ik zwanger werd. Ik zag het al helemaal voor me om in de roze bubbel te zijn en vol in mijn moederlijke vrouwelijke oerkracht te staan.

Helaas loopt het niet altijd zo en heb ik het van dichtbij mogen mee maken.

Jaarlijks hebben 130.000 vrouwen last van zwangerschapsmisselijkheid. De helft daarvan heeft last van een ergere vorm van misselijkheid en 2% daarvan heeft last van zeer ernstige zwangerschapsmisselijkheid en braken vaak gepaard met een soort depressie.

Ik was daar één van.

Vanaf de dag dat ik zwanger werd en dit was voor mij op vakantie in Azië, was ik er meteen slecht aan. Duizelig, misselijkheid, extreme moeheid, benauwd en kon al moeilijk meer genieten van iets. Toen ik een week later terug was in Nederland begon het voor mij echt heel erg te worden. Ik had last van extreme zwangerschapsmisselijkheid. Dit hield in dat 24 uur per dag extreem misselijk was. Alles zorgde ervoor dat ik braakneigingen had en constant maagzuur. Ik kon amper wat eten of drinken en al helemaal niets ruiken. Bijna van alles moest ik naar de wc rennen of werd ik nog misselijker. Mijn vriend deed al dagen zijn geurtjes buiten de deur op en even naar de winkel boodschappen doen was voor mij een hel. Alle geuren in de winkels, rokende mensen op straat, allerlei parfums. Doordat mijn reukvermogen nog meer versterkt was, maakte het alles voor mij zo nog ondraaglijker. ’s Nachts sliep ik niet goed, want moest vaak plassen, lag constant te woelen van de misselijkheid en moest vaak naar de wc rennen om te braken.

Naast deze extreme misselijkheid die ik 24 uur per dag ervoer en de extreme moeheid was ik vanaf de dag dat ik zwanger werd meteen in één klap depressief. Ik weet nog dat ik in Azie was, voordat ik nog zwanger was en ik me het gelukkigste van mijn leven voelde. Alles klopte in mijn leven en ik benoemde ook dagelijks naar mijn vriend dat ik mijn droomleven leefde. Ik was zo op en top gelukkig.

Vanaf het moment dat ik zwanger werd, leek er in 1 seconde een aan- en uitknop voor depressie aan te zijn gezet. Ik was in een zwart gat gevallen. Alle liefde en vreugde die ik van tevoren voelde, was in één klap weg. Ik voelde me beroerdste ever en ik wist me totaal geen raad meer. Ik voelde alleen maar angst en wanhoop. Alle hoop en vertrouwen leek in een klap te zijn weggevallen. Dagelijks huilde ik aan een stuk door en lag ik ineengedoken op de bank of hing ik boven de wc. Mijn coaching en schrijven kon ik op geen manier meer voortzetten en ik baalde enorm dat ik steeds weer al mijn klanten af moest zeggen.

Er leek geen eind aan dit te komen en ik voelde me zo beroerd en tegelijkertijd schuldig dat ik niet van mijn zwangerschap kon genieten. Jarenlang was moeder worden van mijn eigen kind één van mijn grootste dromen en nu het zover was, wilde ik niets liever dan niet meer zwanger zijn. Ik voelde me zo slecht dat ik zelfs dagen op de houten vloer in de huiskamer lag, omdat ik me geen raad meer wist. Ik voelde me zelfs zo erg, dat ik meerdere malen heb gezegd dat ik ermee wilde kappen. Niet met de zwangerschap, maar met mijn leven. Ik voelde dit echt zo. Voor mij was er geen uitweg meer, behalve die uitweg. Ik was compleet de liefde kwijt. De liefde voor mezelf, de liefde voor mijn leven, voor alles.

Omdat ik zo diep zat, wantrouwde ik alles en iedereen. Er was ook zoveel boosheid in me wakker geworden. Ik was nogmaals de liefde kwijt en werd compleet overgenomen door angst. De enige angst die ik niet leek te voelen, was voor de dood. Ik snapte er ook niets van, dat ik terwijl ik jarenlang zoveel kennis en ervaring had opgedaan over het leven en over de liefde en over de zingeving. En zelfs zoveel anderen hierin heb gecoacht en geholpen, ik er nu helemaal niets mee kon. De zwangerschapshormonen zorgden ervoor dat ik hier helemaal niets mee kon en ze mijn hele lichaam en geest overnamen. Ik was in het meest zwarte donkere gat ooit gevallen en ik leek er niet meer uit te komen. Ik wilde ook koste wat kost hier zelf uit klimmen, ook al lukte me dat echt niet meer.

Ongeveer na 13 weken zwangerschap gebeurde er iets wonderbaarlijks.

Mijn vriend had me al die maanden gesteund en bleef aandringen op dat ik hulp zou zoeken. Enkele familieleden en een paar vrienden waren er ook al die tijd voor me en gaven me niet op. Ze bleven me steunen en hier heb ik enorm veel aan gehad.

Na 13 weken vond ik hulp bij een vrouw die exact hetzelfde doorgemaakt had en die wist me weer hoop te geven. Ze liet me ook weer voor het eerst liefde en vreugde voelen en dit heeft me zoveel gedaan, dat ik nooit meer zal vergeten. De herkenning en het feit dat er ook anderen waren die dit hadden, gaf me de meeste hoop. Deze vrouw had dit twee zwangerschappen lang, negen maanden doorgemaakt en ze was er bovenop gekomen. Ze was zelfs supergelukkig en ik herkende me in haar op alle gebieden. Ze vertelde ook dat er veel meer in Nederland waren die hier mee kampten. Het heet ernstige misselijkheid en er is zelfs een stichting voor die heet ZEHG. Deze stichting gaat verder niet in op de depressie, maar richt zich vooral op de misselijkheid, het fysieke stukje.

Toen ik daarna verder op onderzoek uit ging, bleek dat er veel meer deze combinatie hadden gehad van extreme misselijkheid/braken in combinatie met extreme depressie die ineens op komt zetten en ook ineens weer weg is. Ik heb zelfs vele verhalen gelezen van vrouwen die zelfs hun zwangerschap hebben afgebroken, omdat ze zich echt geen raad meer wisten en dat snap ik helemaal. Dit gevoel kun je niet uitleggen aan een ander als die het niet heeft ervaren. Net als baren en weeënpijn, je pas weet als je het zelf hebt ervaren. Dit probleem is dan ook niet op te lossen met ‘s ochtends uit bed komen en meteen een beschuitje eten. O wat heb ik me daar aan geërgerd als de zoveelste daarmee aan kwam zetten. Zeg dat alsjeblieft nooit tegen iemand die ook deze extreme negatieve ervaring meemaakt, want dat is echt super kwetsend en er is veel meer aan de hand. Je kunt dat wel zeggen tegen iemand die gewoon zwanger is en een normale misselijkheid ervaart. Ik weet uit ervaring met anderen die dit ook door hebben gemaakt, dat ze dit als ergste vonden, als mensen dat tegen hun zeiden. Ze weten echt niet waar ze over praten, ook al is ze dat niet kwalijk te nemen natuurlijk.

Maar zoals ik al zei, zijn er twee uitersten van een zwangerschap en voel ik me als super gezegend, dat ik diegene ben die het beiden heeft mee mogen maken( en nu nog mee maak). Zoals ik al eerder benoemde zijn er ook ongelukkigen waarvan ik er nu een aantal ken, die het negen maanden lang hebben meegemaakt. Ik heb zoveel respect voor hen gekregen. Wat een powervrouwen!

Na 13 weken leek het wel of de knop depressie weer uit was gezet en ineens voelde ik me het gelukkigste ever. Ik voelde de liefde weer rijkelijk stromen en kon weer genieten van alles. Na er drie maanden zo verrot uit te hebben gezien( en dat was het echt), heb ik vanaf de vierde maand wel die mooie zwangerschapsgloed over me heen. Mijn haar glanst volop en is weer een volle bos geworden. Mijn huid ziet er weer heel mooi uit. Ik voel me constant zo top dat ik werkelijk volop straal en wel licht lijk te geven. Nu kijken de mensen in de winkel en in de straat niet meer naar me van wat heeft die onder de leden, maar wat een stralende schoonheid ben jij. Ik voel me ook echt prachtig met mijn prachtige buik die volop groeit. Ik heb constant een glimlach op mijn gezicht en kan vol genieten van het Wonder dat in mijn buik groeit. Het is echt geweldig om steeds je kindje volop te voelen schoppen en haar te zien bewegen op de echo’s. Te horen dat ze goed groeit en dat alles goed is.

Ik geniet nu iedere dag volop van het grote wonder om onderdeel te zijn van zoiets moois en wonderbaarlijks.

O wat ben ik dankbaar dat ik beide uitersten mee gemaakt heb. Doordat ik ook de andere kant heb meegemaakt, ben ik des te dankbaarder voor mijn zwangerschap en dit wonder dat ik nu mee maak. Ik heb er daarnaast zoveel meer uit geleerd dat mij enorm helpt bij het coachen van mijn klanten. Ik merk dat mijn coaching-sessies nu veel verrijkter zijn en dat ik nog helderder ben. Ik kan nog meer op het niveau van de klant zijn.

Dankjewel Universum voor dit mooie geschenk. Dankjewel dat ik deze beide uitersten heb meegemaakt en dankjewel dat ik er nu weer meer en beter anderen mee kan helpen. Dankjewel dat ik nu in de roze bubbel mag zijn en dat er inderdaad een extra vrouwelijke moeder-oerkracht in me wakker gemaakt is. Ik ben mijn hele leven al moeder geweest van vele kinderen en de meesten kennen me niet anders dan moeder Jamie, maar om nu moeder te zijn van mijn eigen kind dat ik ook heb mogen dragen, maakt het toch allemaal net even specialer. Ik zou zo hoe ik me nu voel, altijd wel zwanger kunnen zijn. Dit is wat mensen voelen als ze de zwangerschapsgloed hebben.

Dankjewel!

Ik heb deze blog geschreven, omdat het mij ook hielp te weten dat ik niet de enige was. Ik wil graag dat anderen die dit ook hebben meegemaakt of doorheen gaan het hoop geeft. Dat het echt stopt op een gegeven moment. Of doordat je bevalt of op een andere manier de zwangerschap eindigt of net zoals bij mij gewoon ineens.

Jamie Vousten